Dagen zonder oogkleppen

Dagen zonder zijn in. Zonder drank, zonder vlees. Je hoort het mij niet afkeuren. Maar mogen het ook etmalen mét worden? (Of als u persé in het rijtje ‘zonder’ verder wil, dan ‘zonder oogkleppen’)

Ik vind dat iedereen het een maand zou moeten proberen: luisteren naar BBC World (‘the world’s radio station’), RFI, Radio Canada of Deutsche Welle – naargelang uw linguïstische voorkeur. Je wordt er een ander mens van, neem het van het mij aan. Edelmoediger? Dat durf ik niet te beweren, maar alleszins beter voorbereid op de wonderen en de kwellingen van onze geglobaliseerde wereld.

Toegegeven, dan kan u straks in de kroeg niet meepraten over de tragische voorvallen in de levens van BV’s (het is toch wel wat, hé). U zal niet op de hoogte zijn van de recente hausse in zonnepanelen noch van de laatste ongevallen op Vlaamse wegen en hoeveel hinder die wel niet hebben veroorzaakt.

Maar wie luistert naar de wereldradio, is een wereldburger, en voor minder kunnen we het anno 2017 niet meer doen. Net zoals het ethisch onaanvaardbaar is om een gigantische vleesconsumptie aan te houden (wegens: klimaatsverandering, dierenleed,..), is het moreel laakbaar om te doen alsof die landshelft van ons een geweldig eiland is in een groot, boos universum dat we sowieso niet kunnen/willen doorgronden.

De wereld heeft ons nodig, en andersom. Maar waarom, hoor ik u vragen, moeten we dan persé van radiostation veranderen? Ik wilde dat het niet zo was. Maar op de ‘altijd benieuwde’ zender bijvoorbeeld, worden hele wereldregio’s herleid tot een rariteitenkabinet of zo goed als doodgezwegen. Zo werd u de voorbije dagen onthouden dat de VN spreekt van ‘etnische zuiveringen en gruwelijk seksueel geweld’ in Zuid-Soedan. U hoorde niet dat de grootste massamoordenaar van olifanten ( Netflix heeft er een film over met Leonardo di Caprio, die u misschien wél zag) eindelijk is gearresteerd in Tanzania. Evenmin kwam u ter ore dat de Britse luchtmacht de in april 2014 gekidnapte 300 Nigeriaanse Chibok-meisjes (van de campagne #Bring back our girls) na een paar weken al had opgespoord en een reddingsoperatie aanbood, die door de Nigeriaanse president Goodluck Johnson evenwel werd geweigerd (wat hij nu ontkent).

Het lijstje is nog veel langer (wat verneemt u over Jemen, India en China, om maar een stille oorlog en bijna de helft van de wereldbevolking te noemen?).

Mensen liggen daar niet van wakker, verdedigen nieuwsmakers zich dan. Ze willen vooral weten wat er hiér gebeurt. Hoe dichterbij iets plaatsvindt, hoe meer het ons raakt – zo heet het. Alleen, hoe vreemd of verwant iets aanvoelt, is recht evenredig met de mate waarin en de manier waarop mensen eraan worden blootgesteld. Met een louter hongerstatistiekje breng je de Zuid-Soedanese realiteit inderdaad niet dichterbij. Maar vertel het verhaal van een familie die haar dochters verkracht zag en haar huis in vlammen zag opgaan, louter omdat ze tot het Nüer volk behoren, en de luisteraar voelt wel degelijk met hen mee. We zagen het al vaker. Het Syrische dode jongetje op het Turkse strand en het mirakel dat Malala Yusufzai heet (Talibankogel in het hoofd en nog niet dood) raakten ons toch ook meer dan een cijfer over migratie en een rapport over Pakistaanse vrouwenrechten? Dàt soort dingen doet de wereldradio. Toch maar proberen?