Silent Stories

In de documentaire Silent Stories portretteren Hanne Phlypo en Catherine Vuylsteke twee mannen en twee vrouwen uit Algiers, Dakar, Bagdad en Conakry die wegens hun seksuele geaardheid – of ze nu biseksueel, homo, lesbienne of transseksueel waren- hun vaderland moesten ontvluchtten.

De Algerijnse biseksueel Arezki, de lesbische Peul-vrouw Rabiatou, de Senegalese homo-activist Jean-Louis en de Iraakse transseksueel Sarah hebben in veel opzichten een volstrekt verschillend verhaal. Niet alleen komen ze uit een verschillend land, tevens lopen hun leeftijden en hun opleidingsniveau sterk uiteen. Wat hen bindt is de homofobe reactie van hun gemeenschap, al uitte zich dat op verschillende manieren. Jean-Louis kon zich als activist handhaven tot hij geout werd door een boulevardblad. Rabiatou had in Guinée nog nooit van lesbianisme gehoord, maar toen ze ontdekt werd met een vriendin volgde een gedwongen huwelijk en een zuiveringsritueel. Sarah wist zich door haar hoogopgeleide moeder in Bagdad geaccepteerd maar die tolerantie strekte zich niet verder uit dan de voordeur. Haar droom om een ‘vrouw te zijn zoals alle anderen’ zou in Irak nooit kunnen worden bewaarheid. Voor de Arezki was naar België komen om met een man te trouwen geen loutere kwestie van homoliefde maar vooral ook het afwerpen van het beklemmende normatieve harnas dat hem sinds zijn kindertijd had parten gespeeld.

In Silent Stories wordt getoond hoe elk van de vier personages afrekent met het verleden: met de druk van de gemeenschap, van de religie en van de familie. Tevens wordt ingezoemd op de huidige leefwereld het asielzoekerscentrum van Sarah, de succesvolle integratie van Arezki, de studies van Rabiatou, het activisme van Jean-Louis. En wat biedt de toekomst?

De vier personages worden niet serieel maar in een kaleidoscopische puzzel in beeld gebracht, waarbij de nadruk ligt op een poëtische, intimistische portrettering, die een grote mate van identifiatie van de kijker toelaat.